„Uważajcie, czuwajcie”
Komentarz na I Niedzielę Adwentu
Mk 13, 33-37
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!”.
Komentarz
Rozpoczynamy czas Adwentu, czas radosnego, pełnego nadziei oczekiwania na przyjście Pana. Ten okres liturgiczny pozwala nam przeżywać mocniej nasze pełne tęsknoty oczekiwanie na powtórne przyjście Pana. A zarazem w jego drugiej części wspominać to przyjście, które już się zrealizowało, urzeczywistniło w Jezusie z Nazaretu.
Na początku tego szczególnego czasu otrzymujemy w liturgii fragment z Ewangelii świętego Marka, gdzie Jezus zachęca do postawy czuwania. Podkreśla znaczenie tej postawy w życiu każdego chrześcijanina. Pan domu pozostawiając swój dom w rękach sług polecił im spełniać swoje zadania; każdemu jego własne. Czuwanie w domu Pana nie jest postawą całkowitej bierności. Może się ono realizować w codzienności, również w prostych pracach dnia codziennego.
Słowo na ten tydzień chce nas „obudzić”, wydobyć z nas energię, życie – stawiając przed nasze oczy obraz przychodzącego Pana. Pana, którego możemy spotkać w codzienności, w ubogim, nieszczęśliwym, głodnym. Naszego Pana, który nie przychodzi w nocy, nad ranem, czy w dzień by nas zaskoczyć, ale po prostu by wypełnić obietnicę i przynieść radość wieczną tym, którzy Go oczekują.
br. Kamil Pasierbski OFMCap
*zdjęcie Xavier Smet
