„Ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą…”

Opublikowane przez Bracia Kapucyni w dniu

Komentarz do Ewangelii - XXXIII Niedziela Zwykła

Mk 13, 24-32

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte.

Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.

A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi.

Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».

Komentarz

Dzisiaj Ojciec mówi nam o swojej nieustannej ingerencji w życie człowieka. Ten
fragment dłuższej odpowiedzi kierowanej do uczniów (MK 13, 1-37) obrazuje czasy ostatnie,
kiedy Jezus przyjdzie, by tych, którzy chcą, połączyć ze sobą definitywnie (13, 27), na sposób
inny niż do tej pory. Ten sam fragment wskazuje na ingerencje Ducha Świętego, która we
wnętrzu wierzących, wydarza się każdego dnia, przygotowując i zapowiadając w ten sposób
końcowe spełnienie się obietnic.

Codziennie Jezus przychodzi, by to, co jest, obecne w nas odkąd pamiętamy, a co
oddziela nas od Niego, zmieniło swoje położenie, straciło swoją moc oddziaływania (13, 24-
26), ustępując miejsca Jego chwale, Jego mentalności.

Jezus w swojej nauce daje wskazówki (13, 31), jak ostateczne zamieszkać z Nim
w krainie, która przekracza wszelkie nasze oczekiwania. Jego słowa i czyny są drogą do tego
celu. To jest szlak ufności wobec Tego, który przez swój wyjątkowy przykład, pokazał, że
Jego czyny, Jego logika myślenia, Jego Osoba doprowadza do zmartwychwstania. To, co do
tej pory, musi ustąpić (13, 24-26), a stanie się to mocą Ducha Świętego, który dzięki wierze
wprowadza nas w swoją wolę, by niewidzialna chwała Boga objawiła się (13, 26), najpierw
mnie, (13, 32) jak i memu otoczeniu.

br. Andrzej Basista OFMCap


0 komentarzy

Dodaj komentarz

Avatar placeholder