To miejsce, w którym nasi bracia – kandydaci do kapłaństwa – przygotowują się do sakramentu święceń.

Formacja tych braci obejmuje 6 lat studiów filozoficzno-teologicznych oraz rok franciszkańsko-duszpasterski (po dwóch latach filozofii) w naszym Wyższym Seminarium Duchownym.

Coś więcej dla zainteresowanych…
Nazwa seminarium wywodzi się od łacińskiego słowa seminarium, które oznacza „szkółkę młodych drzewek lub roślin”. Jako określenie na strukturę formacyjną w Kościele pojawiło się dość późno, po czasach odnowy soboru trydenckiego (1545–1563).

Do czasu tego soboru, kandydaci do kapłaństwa zgłaszali się do biskupa, deklarując chęć przyjęcia święceń i w niedługim czasie je otrzymywali. Czasem odbywali studia na uniwersytetach, z których większość posiadała wówczas wydziały teologiczne. Nie zamieszkiwali wspólnie.

Wśród wielu znaczących dokumentów doktrynalnych i prawnych Soboru w Trydencie znajduje się i ten, uchwalony na XXIII sesji w dniu 15 lipca 1563 roku, który zobowiązywał biskupów do tworzenia w ich diecezjach seminariów dla kształcenia kapłanów. Seminaria duchowne stały się jednym z ważniejszych czynników odnowy Kościoła. Z tego też powodu seminarium duchowne jest w centrum troski każdego biskupa diecezjalnego czy wyższego przełożonego zakonnego dla konkretnej jednostki administracyjnej zakonu lub zgromadzenia.

W czasach obecnych  organizację seminariów duchownych reguluje Kodeks prawa kanonicznego (kan. 232 – 264, teksty poświęcone kwestii Kształcenie duchowieństwa).